ก่อนหน้านี้ดาวพลูโตถือเป็นดวงที่เก้าและอยู่ห่างจากดวงอาทิตย์มากที่สุดปัจจุบันเป็นดาวเคราะห์แคระที่รู้จักกันดีที่สุดในระบบสุริยะ นอกจากนี้ยังเป็นหนึ่งในสมาชิกที่ใหญ่ที่สุดที่เป็นที่รู้จักของแถบไคเปอร์ซึ่งเป็นทุ่งเงาที่อยู่นอกเหนือวงโคจรของดาวเนปจูนที่คิดว่ามีหินและน้ำแข็งหลายแสนก้อนแต่ละก้อนมีขนาดใหญ่กว่า 62 ไมล์ (100 กิโลเมตร) พร้อมกับดาวหาง 1 ล้านล้านหรือมากกว่า .

ในปี 2549 ดาวพลูโตได้รับการจัดประเภทใหม่ให้เป็นดาวเคราะห์แคระซึ่งเป็นการเปลี่ยนแปลงที่คิดกันอย่างกว้างขวางว่าจะลดระดับลง คำถามเกี่ยวกับสถานะดาวเคราะห์ของดาวพลูโตได้ดึงดูดความขัดแย้งและก่อให้เกิดการถกเถียงในวงการวิทยาศาสตร์และในหมู่ประชาชนทั่วไปตั้งแต่นั้นมาในปี 2560 กลุ่มวิทยาศาสตร์ (รวมถึงสมาชิกของภารกิจ New Horizon) ได้เสนอคำจำกัดความใหม่ของการเป็นดาวเคราะห์โดยอาศัย "วัตถุทรงกลมในอวกาศที่เล็กกว่าดวงดาว" ซึ่งจะขยายจำนวนดาวเคราะห์ในระบบสุริยะของเราจาก 8 เป็นประมาณ 100

นักดาราศาสตร์ชาวอเมริกันเพอร์ซิวัลโลเวลล์จับการมีอยู่ของดาวพลูโตครั้งแรกในปี พ.ศ. 2448 จากการเบี่ยงเบนแปลก ๆ ที่เขาสังเกตเห็นในวงโคจรของดาวเนปจูนและดาวยูเรนัสซึ่งบ่งชี้ว่าแรงโน้มถ่วงของโลกอีกดวงกำลังดึงดาวเคราะห์ทั้งสองนี้จากที่อื่นโลเวลล์ทำนายตำแหน่งดาวเคราะห์ลึกลับใน พ.ศ. 2458 แต่เสียชีวิตโดยไม่มีใครพบ. ในที่สุดดาวพลูโตก็ถูกค้นพบในปี พ.ศ. 2543 พ.ศ. 2473 โดยไคลด์ทูมบาห์ที่หอดูดาวโลเวลล์ตามคำทำนายของโลเวลล์และนักดาราศาสตร์คนอื่น ๆ

สนับสนุนบทความโดย Lucaclub88

เป็นเวปบาคาร่าออนไลน์ที่ดีที่สุดในสามโลก